DIECEZJA
WŁOCŁAWSKA DEKANAT LIPNOWSKI
PARAFIA RZYMSKOKATOLICKA
|
|
|
|
|
|
Kim jest ministrant ?Ministrant - jest to osoba, która w zgromadzeniu liturgicznym wypełnia jakąś służbę dla innych, dla dobra całości. Ministrant to ten, który służy.
Skąd się wzięli ministranci, czyli nasza krótka
historia... Nasuwa się pytanie; od kiedy są ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni – potomkowie Lewiego. Lewici pomagali kapłanom z rodu Aarona przy składaniu rozmaitych ofiar Mogli to robić tylko mężczyźni. W Ewangelii świętego Łukasza czytamy, że któregoś dnia Jezus zwinął Księgę Izajasza, podał ją słudze i usiadł. Było to w szabat, w murach Nazaretańskiej synagogi. W powstającym Kościele apostołowie bardzo szybko przekonali się, że nie ze wszystkim dają sobie radę. Potrzebowali kogoś do posługiwania wiernym. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, gdy zaczęto budować kościoły, powstawały też nowe rodzaje służby podczas nabożeństw. Wszystko, co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty. Przede wszystkim potrzeba było chłopców, ze względu na ich mocne i dźwięczne głosy. Dlatego chłopcy jako pierwsi zostali lektorami i kantorami. Z czasem gdy Kościół dynamicznie rozszerzał się w północnej Europie, rozwijał szereg kolejnych posług, pozostała jednak służba ministranta i kościelnego. To, co wcześniej należało do różnych osób, przejęły teraz grupy ministranckie; była to służba przy księgach, przynoszenie darów, noszenie świec, przygotowanie kadzidła, noszenie krzyża i chorągwi, zbieranie darów itd. Ministranci uczyli się na pamięć łacińskich tekstów Mszy Świętej, które odmawiali na przemian z prezbiterem. Sobór Watykański II przyniósł nam reformę liturgiczną. Dzięki niej wrócono do pierwotnej tradycji. Ponownie mamy w Kościele rozmaite rodzaje posługi: lektorów czytających teksty Pisma Świętego, wiernych przynoszących do ołtarza chleb i wino lub czytających modlitwę powszechną, kantorów i innych. Wielu uważało, że nadszedł schyłek ministrantury, zwłaszcza że odpadła konieczność posługiwania się łaciną. Na szczęście mylili się. Tak jak dawniej, tak i obecnie ministranci są bardzo potrzebni do posługiwania w czasie liturgii. Każda wspólnota Kościoła powinna troszczyć się o formację liturgiczną chłopców, aby nauczyć ich, jak się nosi krzyż i świece oraz jak należy obchodzić się z kadzidłem. Starszych chłopców formować do właściwego przekazu Bożego Słowa podczas zgromadzenia liturgicznego. Służba Liturgiczna Ołtarza w ciągu stuleci przeobrażała się, jednak zawsze zachwycała, i będzie tak długo, jak długo będzie kościół i jego nabożeństwa Kto może zostać ministrantem?Ministrantem może zostać ten, kto:1. Jest ochrzczony, 2. Został dopuszczony do wspólnoty eucharystycznej, 3. Odznacza się poprawną postawą i gorliwie uczęszcza na katechezę, 4. Posiada zgodę rodziców. Do ministrantów trzeba stosować słowa Chrystusa:
|
Zasady ministranta
|
USTALENIA DOTYCZĄCE PORZĄDKU DLA MINISTRANTÓW
1. Ministrant przychodzi na wyznaczone i zatwierdzone przez księdza Opiekuna służby.
2. Ministrant sam wszystkie przewidziane w zamiarach nieobecności zgłasza ks. Opiekunowi lub swojemu animatorowi i prosi o zmianę pory służby, ewentualnie o zwolnienie ze służby. Ministrant planując jakikolwiek wyjazd sam załatwia sobie zastępstwo. Wyjazd bez zastępstwa traktowany jest jako nieobecność.
3. Brak obecności na Mszy św. na którą ministrant jest wyznaczony traktuje się jako nieobecność.
4. Trzy nieobecności na:
Þ Mszy św. w niedzielę i uroczystość nakazaną
Þ Mszy św. w tygodniu (służby obowiązkowa por. 1)
Þ Zbiórce ministranckiej
Þ Służbie dodatkowej (z polecenia ks. Opiekuna)
powodują zawieszenie ministranta w służbie. Zaś trzy nieobecności, po pierwszym zawieszeniu powodują usunięcie ministranta z grona ministranckiego.
5. Innymi przyczynami do zawieszenia lub usunięcia ministranta mogą być brak zdyscyplinowania, brak kultury osobistej i inne.
6. Zwolnienie z służby , to : zwolnienie lekarskie, bądź kontakt telefoniczny rodziców z ks. Opiekunem.
7. Za udowodnioną kradzież (prasa katolicka, kolędy) następuje usunięcie ministranta z wspólnoty ministrantów, oraz zostanie poinformowana szkoła.
8. Nieobecność na zbiórce nie zwalnia ministranta z braku posiadanych informacji. Patrz - tablica ministrancka (zakrystia).
9. Jeżeli nie ma zbiórki tzn. jest odwołana , nie zwalnia to ministranta z braku informacji. Patrz - tablica ministrancka (zakrystia)
10. Ministrant dba o regularną spowiedź świętą. Przy ołtarzu służy tylko wtedy, kiedy może przyjąć Komunię Świętą.
11. Miejscem ministranta jest prezbiterium a nie ławki w kościele.
12. Ministrant przychodzi do kościoła 10 minut przed rozpoczęciem Liturgii, natomiast 5 minut przed rozpoczęciem Liturgii zachowuje milczenie.
13. W razie nieobecności Animatorów, Grupowi mają obowiązek wyznaczenia funkcji, oraz sprawdzenia obecności.
14. Ministrant na zbiórkę przynosi : Pismo Święte, zeszyt, długopis.
15. W czasie Mszy Św. i nabożeństw ministrant nie wychodzi do zakrystii.
16. Sprzedający gazety w niedziele wychodzą z prezbiterium dopiero po modlitwie po komunii św., a nie wcześniej.
17. Ministrant do kościoła przychodzi zawsze czysto i schludnie ubrany (długie spodnie, pełne obuwie), a w niedziele stara się być ubrany odświętnie.
Ministrant powinien zadbać o swój wygląd zewnętrzny (odpowiednia fryzura, czyste paznokcie i ręce, pełne obuwie).
Postawy liturgiczne
Postawa stojąca
Postawa stojąca jest wyrazem uszanowania. Wszędzie na widok osoby wyżej postawionej przybiera się postawę stojącą. Podczas liturgii postawa stojąca jest zewnętrznym znakiem głębokiego uszanowania dla Boga jako najwyższego Pana (Mt 6,5; Mk 11,25; Łk 18,11; 22,46). Kiedy zachowujesz postawę stojącą?
Od początku Mszy Świętej aż do oracji włącznie.
Od wersetu "Alleluja" przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii.
Podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej.
Podczas procesji z darami ofiarnymi.
Od wezwania kapłana "Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę...".
Podczas prefacji aż do "Święty, Święty ..." włącznie.
Po aklamacji "Oto wielka tajemnica wiary" aż do "Baranku Boży" włącznie.
Podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia.
Postawa klęcząca
Postawa klęcząca zarówno jako dłuższa postawa modlitewna, jak również chwilowy gest, w liturgii chrześcijańskiej oznaczała wielbienie Boga i była postawą typowo chrześcijańską.
W Nowym Testamencie znajdujemy aż 59 wzmianek o przyjęciu postawy klęczącej. Miała ona trzy formy; padnięcie na twarz (Pwt 26,10; Joz 5,15; Mk 14,35), upadnięcie do stóp (Mk 1,40; Mk 10,17; Mt 17,14; Mt 27,29) i klęczenie (w Starym Testamencie: 2 Krn 6,13; Ezd 9,5, a Nowym Testamencie: Dz 9,40; Dz 20,36, Dz 21,5). Przykład modlitwy na klęczkach dał nam sam Chrystus Pan modlący się w Ogrodzie Oliwnym (Łk 22,41). Święty Szczepan - pierwszy męczennik Kościoła, oddaje swoje życie ukamienowany na klęcząco (Dz 7,54-60). Już od IV w, przyklękano przed świętymi przedmiotami, jak: kościół, próg kościelny, ołtarz, krzyż oraz przed osobami, jak biskup czy kapłan, na znak szacunku. Kiedy w czasie Mszy św. zachowujesz postawę klęczącą?
podczas Modlitwy eucharystycznej, po śpiewie: "Święty..."
na słowa: "Oto Baranek Boży ... Panie, nie jestem godzien..."
w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu
Postawa klecząca jest zasadniczą postawą w czasie sakramentu pokuty. Należy odróżnić postawę klęczącą od przyklęknięcia. Podczas przyklękania klęka się zawsze na prawe kolano i nie czyni się przy tym żadnych gestów, np. znaku krzyża. W czasie sprawowania Eucharystii kapłan przyklęka tylko trzy razy:
po podniesieniu Hostii w czasie konsekracji
po podniesieniu kielicha w czasie konsekracji
w czasie śpiewu Baranku Boży, a przed słowami: "Oto Baranek Boży..."
Postawa siedząca
Pozycja siedząca według starożytnego zwyczaju przysługiwała urzędnikom, nauczycielom i sędziom jako znak władzy i godności (Ps 106,32; Mt 19,28; Łk 4,20). Sam Chrystus siedząc nauczał w świątyni jerozolimskiej: Łk 2,46. Biskup zasiadał na swojej katedrze i z niej nauczał oraz przewodniczył liturgii. Podobnie czynił prezbiter. Sprawując sakrament pokuty kapłan zajmuje pozycję siedzącą na znak powagi urzędu sędziowskiego. Władzę sędziowską kapłan wykonuje w imieniu i w obecności Chrystusa. Diakoni nie zajmowali pozycji siedzącej.Siedzenie jest także postawę słuchającego ucznia. Jest znakiem skupienia, przyjmowania i rozważania Słowa Bożego (Łk 2,46; 10,39; 1 Kor 14,30; Dz 20,9).W którym momencie siedzisz w czasie liturgii Mszy św.?
podczas czytań mszalnych (z wyjątkiem Ewangelii), psalmu responsoryjnego i kazania (homilii) oraz ciszy po kazaniu
podczas przygotowania darów ofiarnych (z wyjątkiem tych ministrantów, którzy podają ampułki)
podczas rozdawania Komunii św. (z wyjątkiem tych, którzy podają patenę) i chwili ciszy po Komunii św.
w czasie ogłoszeń parafialnych
Siedząc nigdy nie zakładamy nogi na nogę, nie wyciągamy ich przed siebie ani nie "bawimy się" stopami. W czasie postawy siedzącej dłonie spoczywać powinny na kolanach.
Leżenie krzyżem
Leżenie krzyżem czyli rzucenie się twarzą na ziemię, zwane także prostracją znane było już w Starym Testamencie (Rdz 17,3; Pwt 9,18; 1 Krl 8,54; Joz 5,15) i jest znakiem najgłębszej adoracji oraz pokuty. Jest to jeszcze większe uniżenie siebie wobec Majestatu Bożego aniżeli klęczenie.Leżenie krzyżem symbolizuje najgłębsze poniżenie siebie i najusilniejszą modlitwę. Lepiej niż słowa wyraża ono całkowite oddanie się Bogu i poczucie własnej słabości. W starożytności chrześcijańskiej praktykowane było jako uzewnętrznianie prywatnej pobożności. Do dnia dzisiejszego praktykę taką spotkać można szczególnie w miejscach świętych, w sanktuariach.
Procesja
Procesja (łac. procedare - iść, kroczyć) to szczególna forma postawy - cały czas w ruchu. Polega ona na kroczeniu, przemieszczaniu się z jednego miejsca na drugie. Nie jest to jednak chód bezcelowy i nic nie znaczący. Według symboliki liturgicznej, wyraża on wędrówkę Ludu Wybranego z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej. Sobór Watykański II naucza, że każda procesja to symboli nowego Ludu Bożego, pielgrzymującego za Chrystusem i z Chrystusem (na czele procesji niesiony jest przecież krzyż - znak Jego przejścia od śmierci do życia) do nieba (do Nowej Ziemi Obiecanej). Szczególną formą procesji są tzw. procesje teoforyczne, które pojawiły się w liturgii Kościoła od XIV w., wraz z rozwojem kultu eucharystycznego (gr. theos - Bóg, foros - nieść). Zwane są one zatem inaczej procesjami eucharystycznymi, bowiem w ich czasie niesiony jest w monstrancji Najświętszy Sakrament. Zaliczamy do nich:
procesję Bożego Ciała (z 4 stacjami) i procesje w tzw. oktawie Bożego Ciała
procesję po sumie odpustowej
procesję rezurekcyjną (po Wigilii Paschalnej w wieczór Wielkiej Soboty lub w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed pierwszą Mszą. Procesja ta wyraża radość ze zmartwychwstania Chrystusa.)
W czasie liturgii Mszy świętej występują następujące procesje:
procesja wejścia (układ procesji wejścia: ministranci kadzidła i łódki, ministranci światła o pół kroku przed ministrantem krzyża, dalej; lektor lub diakon z ewangeliarzem, ministranci z pochodniami, ministranci według hierarchii stopni, lektorzy, psałterzysta, akolici, koncelebransi, celebrans z asystującymi diakonami, ceremoniarz, ministranci mitry i pastorału (jeśli celebransem jest biskup)
procesja z ewangeliarzem do ambony (odbywa się przed proklamacją Ewangelii, w czasie aklamacji przed nią, kolejność: ministranci światła ze świecami, ministranci kadzidła i łódki, diakon z ewangeliarzem
procesja wiernych z darami (mogą ich zastępować ministranci). Są oni wyrazicielami całego zgromadzenia liturgicznego, pragnącego złożyć Bogu w ofierze siebie samych.
procesja komunijna Gdy służba liturgiczna i wierni udają się w określone miejsce, by przyjąć komunię, procesja ta wyraża naszą chęć spotkania i zjednoczenia się z Jezusem w Eucharystii).
procesja wyjścia (powrót do zakrystii po skończonych obrzędach - bez kadzidła i ewangeliarza)
Gesty
liturgiczne
Pokłon
Pokłon (inklinacja od łac. inclino - skłaniam się) bardzo często stosowany jest w liturgiach wschodnich. Uważa się go tam za zwyczajny znak głębokiego szacunku i uwielbienia. W liturgii rzymskiej natomiast pokłon jest znakiem zarówno głębokiego szacunku, jak również usposobienia pokutnego, szczególnie wtedy, gdy ma on związek z prośbą o oczyszczenie z grzechów (w sakramencie pokuty, spowiedzi powszechnej, przy akcie pokuty we Mszy św. itp.). Skłon głowy lub ciała symbolizuje cześć i błaganie. W liturgii rzymskiej pokłon często zastępowany jest przyklęknięciem. Pokłonem ciała pozdrawia się ołtarz, krzyż, innych liturgów, zwłaszcza celebransa, gdy na przykład diakon prosi go o błogosławieństwo (wypowiada słowa: "pobłogosław mnie ojcze") i gdy je otrzymuje. Skłon głowy - skłaniamy głowę, kiedy przynosimy jakiś przedmiot liturgiczny kapłanowi, np. podczas przygotowania darów ofiarnych. Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.Skłaniamy głowę, gdy wypowiadamy razem imiona Trzech Osób Trójcy Świętej, gdy wypowiadamy imię: Jezus, Maryja, świętego, którego przypada wspomnienie, święto lub uroczystość. Skłon ciała (ukłon głęboki) - przy tym pokłonie zginamy głęboko głowę i ramiona. To również jest znak czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma "wiecznej lampki"), wtedy skłaniamy ciało przed głównym ołtarzem, paschałem albo przed krzyżem. Po procesji wejścia kapłan, diakon i asystujący wykonują głęboki skłon w stronę ołtarza. Ponadto kapłan czyni głęboki ukłon przed ołtarzem gdy:
podczas wypowiadania modlitw: Wszechmogący Boże, Przyjmij nas Panie w duchu pokory...
w Kanonie Rzymskim na słowa: Pokornie Cię błagamy
podczas wypowiadania słów konsekracji (jako że sę to słowa samego Chrystusa): "Bierzcie i jedzcie...bierzcie i pijcie"
Ponadto skłon
głowy wykonują wszyscy (kapłan i wierni) w czasie Wyznania
Wiary na słowa: "I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało
z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem". Jest to nasz
wyraz uczczenia tajemnicy Wcielenia.
Podnoszenie oczu
Podnoszenie
oczu zawsze rozumiano jako znak zewnętrzny kierowania duszy
do Boga. Modlący się człowiek spontanicznie kierował swój
wzrok w górę wraz z myślami (Ps 122; Ps 123; Łk 16,23; J
11,41). Chrześcijanie hołdowali temu zwyczajowi tak dalece,
że poganie wyśmiewali ich z tego powodu, jak podaję
Tertulian i św. Cyprian.
Pocałunek pokoju
Gdy chrześcijaństwo się rodziło, to w kulturze śródziemnomorskiej pocałunek był, między innymi, znakiem pozdrowienia i czci. Znak ten wprowadzono do liturgii chrześcijańskiej jako symbol nadprzyrodzonej miłości, braterstwa, pokoju i wzajemnej zgody. Przez chrzest bowiem człowiek wchodzi w braterstwo chrześcijańskie, w którym miłość jest podstawową zasadą. Dlatego we Mszy św. pocałunek był gestem przygotowawczym do Komunii świętej. Jedność z braćmi jest jednością Ciała Mistycznego Jezusa Chrystusa, którą to jedność koronuje Komunia święta. W liturgii chrześcijańskiej od starożytności całuje się ołtarz jako znak hołdu dla Chrystusa i Jego Ofiary krzyżowej. Znakiem czci dla Chrystusa jest również ucałowanie księgi Ewangelii. W OWMR czytamy: "na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz" (nr 49) po przyjściu do ołtarza na początku Eucharystii oraz "kapłan na znak czci całuje ołtarz" po błogosławieństwie końcowym (nr 90d).Ponadto z ucałowaniem ołtarza, relikwii Świętych Pańskich i świętych obrazów słynących łaskami wiązano motyw przenoszenia siły z tych świętych przedmiotów na człowieka całującego je. Szczególne znaczenie pod tym względem miało całowanie relikwii Świętych Pańskich.
Całowanie
pierścienia biskupa i ręki kapłana przyjęło się w liturgii w
IX w. i oznaczało cześć dla nich jako reprezentantów Boga.
Znakiem największej pokory i czci jest całowanie nóg w
liturgii Wielkiego Czwartku (w obrzędzie zwanym mandatum).
Również w Wielki Piątek miała miejsce adoracja krzyża przez
ucałowanie go w miejscach ran Chrystusa przez wszystkich
obecnych w głębokim hołdzie wdzięczności. Dzisiaj nie
koniecznie trzeba krzyż całować, choć tradycję tą warto
przekazywać. Wystarczy jednak przyklęknięcie czy ukłon pełen
czci dla Chrystusa ukrzyżowanego.Obecnie pocałunek pokoju ma
miejsce w czasie święceń diakonatu, prezbiteratu i sakry
biskupiej (przyjmujący dane święcenia otrzymuje go od
szafarza sakramentu święceń).
Znak pokoju
Znak pokoju to
zewnętrzny wyraz zgody z bliźnim. W odnowionej liturgii, w
celebracji Eucharystii pocałunek pokoju zastępuje znak
pokoju. Wybór formy tego znaku Stolica Apostolska
pozostawiła terytorialnej władzy kościelnej. W Polsce
Episkopat wybrał jako znak pokoju ukłon w kierunku
najbliższych osób, nie wypowiadając przy tym żadnych słów,
jednak w poszczególnych diecezjach ordynariusz może zalecić
inną jego formę. Znak pokoju to nie tylko pogodzenie się czy
jakaś zewnętrzna forma serdeczności. Przekazujemy sobie
pokój Chrystusowy, który jest prawdziwym Bożym darem; pokój
jakiego nie potrafimy zbudować sami - "nie tak jak daje
świat (por. J 14,27).
Nałożenie rąk
Ręka jest organem o szczególnej wymowie znaczeniowej. Spośród gestów wykonywanych rękami, najbardziej wymownym jest gest nałożenia rąk. W liturgii obrzęd ten należy do najstarszych. Sięga on czasów Chrystusa Pana, który wielokrotnie nakładał ręce na dzieci lub na chorych (Mk 7,33; 10,16; Łk 4,40; Dz 6,6; 2 Tm 1,6). Znaczenie nałożenia rąk zależy od obrzędu, w którym się je stosuje. Nakłada się ręce przy udzielaniu błogosławieństwa (np. prymicyjnego), w którym oznacza ono łaskawość Boga w Trójcy Jedynego, który jest źródłem wszelkiej świętości.W obrzędzie sakramentu bierzmowania, nałożenie ręki z równoczesnym namaszczeniem olejem krzyżma oznacza, że Duch Święty udziela się bierzmowanemu jako Dar.W obrzędzie sakramentu święceń nałożenie rąk oznacza przekazanie władzy kapłańskiej. Ponieważ Chrystus często kładł ręce na chorych, których uzdrawiał, dlatego gest ten wszedł do obrzędu namaszczenia chorych.
Gest
nałożenia, w formie wyciągnięcia ręki, na penitentem,
towarzyszy także formule rozgrzeszenia ("Bóg Ojciec
miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą...")
wypowiadanej przez szafarza sakramentu w czasie spowiedzi.
Rozłożenie rąk
Rozłożenie rąk i wzniesienie ich nieco w górę tak, jak kapłan trzyma je podczas odmawiania modlitw mszalnych, to najstarsza forma postawy modlitewnej, przekazanej przez liturgię. Gest ten oznacza, że adresatem modlitwy jest Pan Bóg. Symbolizuje człowieka, który z całą ufnością zwraca się do Boga i oczekuje od Niego pomocy. Obecnie w liturgii Mszy świętej kapłan z rozłożonymi rękami recytuje lub śpiewa te modlitwy mszalne, które pochodzą od czasów przed karolińskich. Są to:
kolekta
modlitwa nad darami
modlitwa Eucharystyczna
modlitwa Pańska
modlitwa po Komunii (postcommunio)
Złożenie rąk
Od XIII w.
zaczął się rozpowszechniać nowy zwyczaj składania rąk z
wyprostowanymi palcami. Zwyczaj ten praktykowany był tak w
liturgii, jak i poza liturgię. Ten sposób składania rąk
wywodzi się z frankońskiej formy składania hołdu
zwierzchnikowi (tzw. homagium). Wasal ze złożonymi rękami
występował przed swoim suwerenem, otrzymując od niego
zewnętrzny znak inwestytury. Obrzęd ten wszedł do święceń
kapłańskich, gdzie nowo wyświęcony kapłan swoje złożone ręce
wkłada w ręce biskupa, przyrzekając mu i jego następcom
posłuszeństwo i szacunek. W liturgii Mszy św. np. kapłan
trzyma ręce złożone podczas procesji do ołtarza, podczas
aktu pokutnego, hymnu Chwała na wysokości Bogu, wyznania
wiary. Wierni składają w ten sposób ręce przy modlitwie, tak
podczas liturgii, jak i poza nią.Składanie rąk przy
modlitwie symbolizuje wzniesienie duszy do Boga i oddanie Mu
się z wiarą. Jest znakiem poddania się Jego woli, jako
najwyższemu Panu. Składanie skrzyżowanych rąk na piersiach,
w liturgii występowało wyjątkowo (np. Suscipe ("Niech Pan
przyjmie ofiarę z rąk twoich") w liturgii
benedyktyńskiej). Sposób ten praktykowany jest czasem
prywatnie jako postawa ułatwiająca skupienie modlitewne. Gdy
jako ministrant nie niesiesz żadnego przedmiotu, albo gdy
nie masz w ręku modlitewnika - śpiewnika, wtedy złóż swoje
ręce. Ręce powinny być zawsze złożone na wysokości piersi i
stale skierowane ku górze. Kiedy łączymy nasze ręce razem i
składamy je do modlitwy, wtedy znaczy to: my gromadzimy się,
zwracamy się do Boga, oddajemy Mu siebie samych!
Bicie się w piersi Jest to znak pokory, skruchy
i szczerego żalu za grzechy. Podczas wykonywania tego gestu
wskazujemy na serce człowieka, gdyż "z serca pochodzą złe
myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne, kradzieże,
fałszywe świadectwa, przekleństwa" (Mt 15,19). W Biblii
wzmiankę o biciu się w piersi znajdujemy w Łk 23,48, gdzie
tłumy wracające z egzekucji Jezusa "biły się w piersi",
na znak poczucia winy i żalu. W Eucharystii gest ten
wykonujemy:
w czasie III formy aktu pokuty na słowa: "moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina"
Obmycie rąk
Jest to gest
obmycia rąk kapłana, symbolizujący wewnętrzne obmycie z
ludzkich nieprawości. Geneza gestu obmycia rąk jest jednak
zupełnie inna. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa podczas
ofiarowania nie składano pieniędzy, ale najczęściej jakieś
dary natury: owoce, chleby, bydło itd. Kapłan musiał każdej
ofiary przynajmniej dotknąć. Gdy już skończył przyjmować
dary miał zazwyczaj brudne ręce. Stąd wziął się zwyczaj
obmywania rąk, który z biegiem historii nabrał w liturgii
znaczenia symbolicznego (OWMR 76).
Znak krzyża
Znak krzyża jest gestem najczęściej wykonywanym gestem przez katolików. Symbolizuje on krzyż, na którym umarł Chrystus. Dla Żydów był on hańbą, dla Greków i Rzymian głupstwem, dla Chrześcijan zaś; oznaczał zbawienie. Znak krzyża jest wyznaniem wiary w Boga Trójjedynego - Ojca, Syna i Ducha Świętego. Wykonując znak krzyża na samych sobie, niejako sami wyrażamy gotowość na ukrzyżowanie siebie.
Wyróżniamy dwa rodzaje znaków krzyża: duży i mały. W czasie Mszy św. duży znak krzyża wykonujemy:
Na rozpoczęcie Eucharystii na słowa: "W imię +Ojca i Syna i Ducha Świętego..." (czyni go także celebrans).
Na pokropienie wodą święconą, zastępujące akt pokuty (aspersja).
W czasie błogosławieństwa końcowego: "Niech Was błogosławi Bóg wszechmogący: +Ojciec i Syn i Duch Święty".
Mały znak krzyża wykonujemy przed Ewangelią, znacząc kciukiem małe znaki krzyża na na czole, ustach i piersi w czasie słów, wypowiadanych przed diakona lub prezbitera: "Słowa Ewangelii według świętego . Znak krzyża wykonują rodzice na czołach dzieci błogosławiąc je, możemy go czynić na bochenku chleba, który zamierzamy przekroić, przechodząc obok kościoła, jako prosty akt strzelisty... Jednym słowem: zawsze, dając świadectwo wierze, która przenika nasze życie.
Warto nadmienić, że czynności takie jak: dzwonienie, gongowanie nie są stricte gestami liturgicznymi.
opr. na podstawie różnych materiałów
MODLITWY DO ŚWIĘTYCH PATRONÓW:
Do
świętego Tarsycjusza:
Święty
Tarsycjuszu, Patronie i wzorze nasz,
Ty niosłeś Jezusa na sercu i w sercu jako największy swój skarb.
Cześć i miłość Jezusa promieniowały z Twego oblicza i
dla Niego oddałeś radośnie swe młode młode życie.
I my zawsze chcemy nosić Jezusa w swym sercu,
chcemy ze skupieniem, z czcią i miłością chodzić wokół Jego ołtarza.
Chcemy nieść Jezusa do domu, do szkoły i wszędzie przez dobry
przykład.
Pomóż nam i spraw, abyśmy całym życiem tylko Jemu służyli i do Niego
należeli.
Teraz i na wieki. Amen.
Do
świętego Dominika Savio:
Święty mój patronie Dominiku Savio
jesteś moim pełnym chwały obrońcą.
W trudach swoich kroczyłeś śladami Jezusa,
a przez ukryte swe życie i cnoty, przez czystość,
pokorę i żarliwość najbliższy jesteś Maryi.
Od dawna poświęciłem się tobie,
ale jeszcze niczego godnego ciebie nie uczyniłem
i wstyd mi nazywać ciebie swoim,
bo zasłużyłeś na naśladowców odznaczających się
wielką czystością zamiarów i wielką stanowczością.
Święty Dominiku Savio roztocz, więc nade mną opiekę.
Czuwaj nade mną, nie dozwól, abym wlókł się opieszale,
wyjednaj mi łaskę niezbędną do sprostania moim obowiązkom
abym mógł czynić postępy we wszystkich cnotach:
w wierze, nadziei i miłości, w roztropności i męstwie,
sprawiedliwości umiarkowaniu, a również w pokorze,
w czystości, w hojności, w łagodności, i w prawdomówności.
Copyright © 2012 - cptiv - All rights reserved.