Św. Tekla             Historyczność Tekli potwierdza dawny i powszechny w Kościele kult tej świętej. Jej imię jest spotykane w najdawniejszych martyrologiach, tj. wykazach świętych. Spośród kościelnych pisarzy po raz pierwszy pisze o niej Tertulian (ok. 160-240). W Rzymie odkryto również dwa freski pochodzące z III w. przedstawiające św. Teklę,  jeden z nich  znajdujący się w Muzeum Watykańskim wyobraża jej męczeństwo. Ślady kultu świętej sięgające aż IV w. znaleziono m. in.:  w Marsylii, w Ećmiadzinie na Kaukazie, czy El-Bagawat w Egipcie, zaś w 1907 r. wśród ruin Ryer w selekcji (Azja Mniejsza) odkryto także  ślady okazałej świątyni z IV w. wystawionej ku czci św. Tekli.  Według Tradycji Tekla żyła w I w. w Ikonium w Azji Mniejszej i pochodziła ze znanej arystokratycznej rodziny. Podobno wyróżniała się wyjątkową urodą i mądrością. Otrzymała staranne wykształcenie. Była zaręczona ze szlachetnie urodzonym młodzieńcem – Thamyrem. Pomiędzy rokiem 45 a 50 po Chrystusie miasto Ikoniu w Listrze odwiedzili św. Paweł  z Barnabą podczas kolejnej podróży misyjnej. Młoda dziewczyna słuchając ich nauki postanowiła przejść na chrześcijaństwo. Z rąk św. Pawła otrzymała chrzest i ślubowała dziewictwo, odsuwając równocześnie rękę swego narzeczonego. Spowodowało to gniew jej rodziców, którzy próbowali groźbami wymusić zmianę decyzji córki, jak również prześladowania ze strony Thamyra. Winowajcą całej sytuacji uczyniono św. Pawła, którego osadzono w więzieniu, a następnie skazano na chłostę i wygnanie.

           Tekla stając się gorliwą chrześcijanką rozgłaszała naukę o Jezusie wśród okolicznej ludności. Wkrótce została wezwana przed oblicze władcy miasta, gdzie próbowano ją odwieść od wiary, którą przyjęła. Ponieważ nie zaparła się chrześcijaństwa, a także nie zgodziła się wyjść za mąż za poganina, skazano ją na spalenie na stosie. Tradycja podaje, że podczas wykonywania wyroku egzekucję udaremniła wielka ulewa, a kiedy wszyscy się rozbiegli, Tekla  wymknęła się z miasta i  dołączając do apostołów Pawła i Barnaby udała się z nimi do Antiochii. Miała być nieraz skazywana za głoszenie Ewangelii i poddawana mękom. Za każdym razem cudownie unikała śmierci (Tak było m. in., gdy została skazana na śmierć przez pożarcie w amfiteatrze przez wygłodniałe lwy, które jednak jej nie tknęły). Uciekając wciąż przed swoimi prześladowcami dotarła do góry, u stóp której leży Maalula w masywie Antylibanu. Tam pośród wąwozów znalazła schronienie w skalnej grocie, gdzie pozostała aż do śmierci. Prowadziła pustelniczy tryb życia i z chrześcijańską gorliwością nawracała okolicznych mieszkańców udzielając im również chrztu. Podobno posiadała  dar uzdrawiania chorych. Zmarła w wieku ok. 80-ciu lat pod koniec I w. n.e., zaś jej ciało pochowano w grocie, którą zamieszkiwała. Dziś grób św. Tekli jest miejscem licznych pielgrzymek. Odwiedzający to miejsce proszą swoją patronkę o zdrowie i błogosławieństwo.

Święta Tekla w Kościele wschodnim jest nazywana „pierwszą męczennicą” (chociaż nie jest to zgodne z prawdą, gdyż za cesarza Nerona poniosło w Rzymie śmierć także wiele niewiast), natomiast Kościół zachodni czci ją jako dziewicę. Wzywana bywa w przypadku zarazy i pożarów. Jest także opiekunką bractwa św. Tekli. W ikonografii przedstawiana jest jako kobieta o długich, prostych, spadających na ramiona włosach, przykrytych zazwyczaj chustą. W większości ujęć ma bose nogi. W jej szatach dominuje jasna czerwień, a w oczy rzucają się bardzo szerokie rękawy. W dłoni trzyma krzyż lub księgę. Jako jej atrybuty czasami służą również narzędzia jej męki: stos i lew. 

Również w Polsce kult św. Tekli wyróżniał się wśród innych świętych. Posiadała ona własne kościoły, ołtarze, także sanktuaria, z których najbardziej znane znajduje się w Dobrzycy w archidiecezji poznańskiej. Relikwie św. znajdują się w przyklasztornym kościele NMP w Kole (jest patronką Ziemi kolskiej). Z dniem św. Tekli wiązano kiedyś przysłowie: „W dzień św. Tekli będziemy ziemniaki piekli”.