Osoby uzależnione od seksu zaczynają dostrzegać, że mają problem, że nasila się w nich poczucie bezsilności, lecz nie są jeszcze gotowi zaprzestać, jeszcze wierzą, że sami sobie poradzą. W fazie tej wiele z nich szuka pomocy, ale szybko ją odrzuca lub dochodzi do wniosku, że terapia jest nieskuteczna. Starają się wówczas wymazać chorobę ze świadomości, minimalizują ją lub wierzą, że sami sobie poradzą. Okresowo ograniczają swoje kompulsywne zachowania lub zamieniają na inne, z pozoru mniej szkodliwe. Prawdziwe zdrowienie zaczyna się po tej fazie.
2. Faza kryzysu i decyzji
Przychodzi moment, gdy erotomani mówią sobie: "nie mogę tak dłużej żyć!". Zazwyczaj staje się to pod wpływem jakiegoś wstrząsu, określonych wydarzeń lub osób. W fazie tej krystalizuje się zobowiązanie i chęć przemiany. Zaczyna się proces przełamywania zaprzeczeń i racjonalizacji trwający następnie przez dalsze etapy.
3. Faza szoku
Zaprzestając swoich destrukcyjnych zachowań, erotomani dostrzegają spustoszenie, jakie spowodowali. Jest w tym wstyd, rozpacz, niedowierzanie. To okres emocjonalnego odrętwienia, dezorientacji i wysiłków, by szybko zatuszować szkody. Jego cechy charakterystyczne to: gwałtowne fizyczne objawy odstawienia, bolesne i trudne do zniesienia. Występują napady rozpaczy i poczucia beznadziejności, nasilające się ze wzrostem poczucia rzeczywistości. Erotomani reagują wówczas złością i buntem na ograniczenia narzucone przez terapeutów, sponsorów czy bliskich.
4. Faza odżałowania
Erotomani czują złość, ból i żal po stracie. W tej fazie konfrontują się ze swoim bólem. W tym okresie często zdarzają się wpadki. Odżałowywaniu towarzyszy zazwyczaj zaprzeczanie lub targowanie się, złość z powodu straty, w końcu jej akceptacja i smutek. Uczuciem dominującym jest właśnie smutek i ból powodowany ostatecznym uświadomieniem sobie strat. W fazie tej wyrażanie smutku i dzielenie się nim prowadzi erotomana do pogodzenia się ze stratą i zaakceptowania nowych realiów. Dostrzega również, że jego choroba to znacznie więcej niż same seksualne zachowania.
5. Faza odbudowy
Ból sprowadza ich w głąb siebie i skłania do dokonania znaczących zmian w życiu. Na tym etapie można zauważyć oznaki odnowy i pierwsze owoce zdrowienia. Okres odbudowy charakteryzuje się pewną liczbą zasadniczych zmian: zaznacza się nowa zdolność do przeżywania radości, choć często trudno im dostrzec jasne strony życia, pogłębienie więzi z innymi ludźmi, zaczynają brać odpowiedzialność za siebie we wszystkich dziedzinach funkcjonowania. Uczą się rozpoznawać swoje rzeczywiste potrzeby, wyrażać je, akceptować fakt, że je mają oraz pracować nad ich zaspokajaniem. W tej fazie wspólnym celem zdrowiejących erotomanów jest osiągnięcie wewnętrznej i zewnętrznej równowagi.
6. Faza wzrostu
W miarę jak erotomani poznają samych siebie, przechodzą do etapu, w którym stają się dostępni dla swoich bliskich, dla rodziny, współmałżonka, rodziców, dzieci. W tej fazie szukają nowych rozwiązań i budują lub odbudowują stały związek partnerski. Pośród cech charakteryzujących ten etap można wyszczególnić: rosnącą empatię i współczucie dla samego siebie i innych, nową zdolność troszczenia się o partnera i o pielęgnowanie trwałego związku, poczucie milowych postępów w dziedzinie zdrowej miłości i seksu. Inna cechą tego okresu jest głęboka odraza do "uruchamiania się".
Oto oznaki powracania do zdrowia ujęte w dwunastu punktach:
1. Dążymy w codziennej praktyce do rozwijania więzi z Siłą Wyższą, pamiętając, że nie jesteśmy osamotnieni w swoich wysiłkach, by wyzwolić się od erotomanii.
2. Znajdujemy w sobie gotowość przeżywania wrażliwości i podatności na zranienie, gdyż dzięki wierze w Siłę Wyższą przestaliśmy się bać i odzyskaliśmy ufność.
3. Kapitulujemy - na jeden tylko, dzisiejszy dzień - wobec naszych seksualnych obsesji, żądz, potrzeby uczuciowej zależności i wszystkich strategii służących nawiązywaniu erotycznych intryg.
4. Uczymy się skutecznie unikać sytuacji i kontaktów, które mogłyby nam zagrażać pod względem fizycznym, moralnym, psychologicznym i duchowym.
5. Uczymy się akceptować i kochać siebie, przyjmować odpowiedzialność za swoje życie i troszczyć się o własne potrzeby. Ewentualną decyzję zaangażowania się w stały związek rozważamy dopiero po uzyskaniu tych umiejętności i na ich gruncie.
6. Odnajdujemy w sobie gotowość i wolę zwracania się o duchowe wsparcie. Przyjmujemy ryzyko odsłonięcia i zranienia, ucząc się ufać ludziom i akceptować ich bezwarunkowo.
7. Pozwalamy sobie doświadczać swego poczucia niskiej wartości i lęku przed odrzuceniem, odpowiedzialnością i osamotnieniem. Uczymy się żyć i czuć dobrze w pojedynkę, decydując się eliminować te braki.
8. W miarę pracy nad wadami charakteru zaczynamy akceptować nasze niedoskonałości i błędy jako nieodłączną część kondycji ludzkiej. Uwalniamy się zarówno od poczucia wstydu jak i perfekcjonizmu.
9. Dawne, autodestrukcyjne sposoby wyrażania emocji i uczuć zaczynamy zastępować uczciwością wobec siebie i dzieleniem się z innymi ludźmi.
10. Stajemy się uczciwi w określaniu, kim tak naprawdę jesteśmy. Na podstawie tej uczciwości budujemy autentyczną, bliską relację z sobą, z Bogiem i z innymi ludźmi.
11. Uczymy się cenić seks jako "produkt uboczny" dzielenia się z partnerem, wzajemności, ufania sobie i współpracy w stałym, bliskim związku.
12. Cieszymy się odzyskiwanym zdrowiem, by uczestniczyć - za każdym razem tylko przez jeden dzisiejszy dzień - w procesie duchowej odnowy i przebudzenia.